Het IFF pensioenfonds bestaat al (ruim) 80 jaar! Al die jaren bouwen medewerkers van IFF via het pensioenfonds samen aan een goede oudedagsvoorziening en zorgt het pensioenfonds bij overlijden ook voor partners en kinderen van IFF’ers. We laten twee deelnemers aan het woord: Bert Lonterman (71) en Hakan Karabag (45). De eerste is gepensioneerd en tegenwoordig bestuurslid, de tweede is nog volop aan het werk. Hoe kijken zij naar het jubilerende fonds, aan de vooravond van grote veranderingen in pensioenland? En hoe ziet de toekomst van samen pensioen opbouwen eruit?

Hoe zag en ziet jullie leven bij IFF eruit?

Bert: ‘Mijn vader werkte er al toen ik werd geboren. In 2013, toen ik 61 was, heb ik afscheid genomen als inventory coordinator Flavors. Mijn geboortebericht stond in 1951 in het personeelsblad , net als mijn aanstelling in 1973.  En laatst mocht ik zelf als bestuurslid het eerste digitale pensioencafé inleiden. Dat overspant ruim zeventig jaar...’

Hakan: ‘Ik heb sinds 2001 eerst anderhalf jaar als uitzendkracht gewerkt en ben daarna in vaste dienst gekomen. Ik heb op bijna alle plannings afdelingen gewerkt binnen flavors en ben nu productieplanner liquid compounding.'

Hoe is het met jullie eigen pensioenbewustzijn?

Hakan: ‘Ik ben best wel vroeg gaan nadenken over mijn pensioen. Ik heb mijn vader vroeg verloren, ik was 17. Hij heeft altijd gewerkt en daar niet van mogen genieten. Het liefst doe ik het net als Bert, ik denk dat het met 62 jaar mooi is geweest. Dat kan niet zomaar, daar moet je iets voor doen.’

Bert: ‘Ik moet eerlijk zeggen, ik heb me heel lang nauwelijks gerealiseerd dat er een pensioenfonds was. Ik wist dat ik pensioen opbouwde, maar dat was het dan ook wel. Ik vertrouwde erop dat het goed geregeld was. Pas later begon ik me ervoor te interesseren. De pensioenleeftijd schoof steeds iets op. Elke extra uitbetaling heb ik destijds in de levensloopregeling gestopt. Daardoor kon ik eerder stoppen. De vrijheid trok me zeer, vooral als de zon scheen.’

Is het belangrijk om een eigen pensioenfonds te hebben?

Hakan: ‘Het is goed om het in eigen hand te houden, ik weet niet of de veranderingen in voordeel zijn van de deelnemers.’

Bert: ‘Ik zou het persoonlijk jammer vinden als het helemaal richting het flexibele contract zou gaan, ik ben voorstander van het solidaire contract. Er is tachtig jaar geleden door het toenmalige Polak & Schwarz een prachtig fonds opgericht. Het bedrijf zorgde goed voor zijn mensen. Als bestuur willen we graag door, de deelnemers willen dat ook, maar uiteindelijk  moeten de sociale partners de beslissing nemen.’

Wat is de belangrijke opdracht voor de komende tijd?

Bert: ‘We moeten het pensioenbewustzijn van deelnemers verhogen. Dat is lastig, ik weet het. Het gezegde is: je kunt het paard wel naar het water brengen, maar je kunt het niet dwingen om ervan te drinken. We moeten zorgen dat mensen een realistisch beeld hebben, zodat ze verstandige beslissingen kunnen nemen.

Hakan: ‘Zelf gebruik ik bijvoorbeeld alle online mogelijkheden die het pensioenfonds biedt, maar ik denk niet dat iedere  IFF’er dat doet. Sommige collega’s weten inmiddels dat ik misschien aspirant-lid word bij pensioenbestuur. De eerste reacties waren: “Mooi, dan weten we bij wie moeten zijn als we vragen hebben.” Het is zaak om echt verbinding te maken met de deelnemers.’